Een verslag van Joëlle van dit geweldige avontuur waar wij haar in mochten sponsoren:
Wauw! Wat een avontuur! En ook: EIN-DE-LIJK! We hebben er even op moeten wachten, maar eindelijk hebben we met KiKa onze langverwachte Alternatieve Elfstedentocht Weissensee kunnen rijden. Wat een opluchting, want wie ons op de voet heeft gevolgd en heeft meegeleefd weet dat het ook deze editie wéér billenknijpen was. Maar op donderdag kregen we dan het bericht: IT GIET OAN! De dag erop, op vrijdag 26 januari 2024, stonden we dan eindelijk aan de start. Met zijn allen hebben wij een prachtig bedrag opgehaald voor KiKa, waarvoor dank! Hieronder een uitgebreider verslag van dag tot dag.
Op vrijdagavond 19 januari reisde ik met mijn lieve supporter (mama) af richting de Weissensee. Ik heb weken (wat zeg ik? Maanden!!) getraind voor dit moment. Voorzichtig gedaan, niet overbelast, heel gebleven. En wat doe ik? Ik stap op de roltrap en val zo met koffers en al naar beneden… Gelukkig maar 1-2 treden maar AU! Zal je altijd zien… Gelukkig nog heel en hadden we alle tijd voor de nachttrein vertrok. Om 19.34 startten wij ons avontuur vanaf Utrecht Centraal. Van Utrecht naar Rosenheim, van Rosenheim naar Spittal-Millstättersee, en van
Spittal-Millstättersee naar Greifenburg-Weissensee. Heerlijk, alles goed geregeld, het bussie stond daar vervolgens al klaar om ons af te zetten bij ons Pension. Ons eerste verblijf was bij Pension Seeheim. De kachel was al aangezet, want jeetje! 26 graden!! Eerst de kachel maar lager gedraaid en toen lekker op stap. Het was overdag koud, maar heerlijk buiten. Besloten de ski-lift naar boven te nemen en dan naar beneden te wandelen. Zo gezegd, zo (niet) gedaan. Uiteindelijk hadden we een wandelroute óp de berg te pakken, i.p.v. naar benden. Mooie wandeling, afsluiten op de piste met een warme chocomelk. Ohja, wel even vragen wanneer de laatste ski-lift weer naar beneden gaat… OVER 10 MINUTEN?! Maak er dan maar een choco-to-go van. Klots, rennend met de chocomelk over de piste op naar de lift. Phew! Gehaald. Je zou na 16.15 maar nog naar beneden willen… ’s Avonds ons lekker teniet gedaan aan een schnitzel met friet en heerlijk ijsje toe. We besloten maar meteen dat dit ons stam-restaurant voor de rest van de week moest worden. Mét reserveren vooraf, want anders kwam je (heel gezellig, dat wel) met Jan en Alleman aan tafel te zitten. Na de gebroken trein-nacht heerlijk geslapen, zelden zo’n goed bed gehad op vakantie!
Het ontbijt was trouwens ook heerlijk, verzorgd door het vrouwtje van het pension. Lief, maar druk en aanwezig mens. Wat prima is, zolang je niet om 5.30 zit te ontbijten voor de start van jouw Elfstedentocht (daarover later meer). Zondagochtend dus eerst wéér
die berg op. Want we moesten en zouden die berg naar beneden lopen. Na wat vloek en zoekwerk uiteindelijk de route gevonden en genoten van het Winter Wonderland. Veel sneeuw op de piste(s) aan deze kant. Klonk nog even een “boze” Duitser door de speakers,
maar dat bleek de commentator te zijn bij een heuse ski-afdaling wedstrijd met van die slalom poortjes. Leuk om te zien! Na het wandelen mijn huur Salomons opgehaald. Salomons zijn de sloffen onder de (natuurijs) schaatsen. Op natuurijs schaatsen met
gewone huis-tuin-keuken-klapschaatsen is bijna vloeken in de kerk. Ik heb mij dan dus ook over laten halen om de Salomons te proberen. Even proefgereden op het rondje wat er toen lag. Koud weer, maar ook nu straalde de zon vol op. Heerlijk! Wel even goed scheuren zoeken en uitkijken voor alle net-niet-Sven-Kramers op de baan… Nadat ik de Salomons had goedgekeurd naar de Intersport gegaan en langlaufen gehuurd. Ik heb dit vorig jaar voor het eerst gedaan, maar vond het eigenlijk meteen heel leuk! Vorig jaar was het vrijwillig-gedwongen omdat we het ijs niet op konden, maar nu was het een leuke aanvulling op het schaats-programma. Steile opgangen en wat lekkere afdalingen. De avond en dag erna natuurlijk meteen wat spierpijn! ’s Avonds weer heerlijk gegeten bij ons, inmiddels, stam-restaurant.
Maandag startten wij de dag weer met een rondje langlaufen. Dit keer een rondje die ook
voor mij nieuw was, en prachtig was neergelegd naast de Weissensee. Vanaf daar kon je mooi het ijs en de schaatsers in de gaten houden. ’s Middags had ik een schaatsclinic die
georganiseerd werd door de AEW. Erg nuttig! Voor wie net als ik weinig op natuurijs schaatst
(zeg maar nooit); natuurijs is niet hetzelfde als op de baan. Hallelujah! Veel scheuren. Maar
dankzij de tips van de clinic voelde ik mij vastbesloten: ik ga die Elfstedentocht rijden en
ik ga er van genieten! Omdat de weersverwachting verderop in de week niet zo positief was (’s nachts rond 0 en overdag +8C) besloot ik maandag de stoute schoenen aan te trekken. Ik schreef me in voor de tocht van dinsdag! Dan zou het ijs er nog perfect liggen en kon ik eindelijk de tocht schaatsen, én met goede omstandigheden! Oh wat zou ik mezelf voor mijn hoofd hebben geslagen als ik de tocht op dinsdag had laten lopen en de tocht op vrijdag was afgelast (daarover later meer). Dus bepakt met startnummers op naar de hotelkamer. Op tijd een groot bord pasta naar binnen werken en daarna alle voorbereidingen treffen voor de vroege ochtend. De toer start namelijk al om 7.00!! Dan is het gewoon nog donker. Dus hup, lamp vast getaped op mijn helm, startnummers erop, skibril erover. Alles past! Kleding uitgezocht, want ja, wat doe je aan?! Tuurlijk had ik van iedereen al eens tips gehoord; laagjes! Maar als je zelf voor de aller eerste keer aan de start staat en eigenlijk niet zo goed weet wat je allemaal kunt en moet verwachten, dan is het toch even zoeken en afwegingen maken. Uiteindelijk besloten te gaan voor één thermolegging onder mijn KiKa broek, twee thermoshirts, een skeelershirt en de KiKa jas. Wandjes onder de snijvaste handschoenen en gaan met die banaan.
Dinsdagochtend startte dus al heel vroeg. Om 5.00 ging de wekker. Aankleden, ontbijten (ik dan in ieder geval) en richting Weissensee. Best al een opgave. Ik ga nooit zo vroeg op (wat een zegen!), ontbijt normaal pas 2 uur na ik wakker ben (oeps) en ben niet echt een grote eter ’s ochtends… Maar nu moesten er koolhydraten naar binnen! Mijzelf gedwongen twee volkorenbroodjes met veel fruitjam te eten en veel snacks mee te nemen voor tijdens de tocht zelf. Wat uiteindelijk helemaal niet nodig was, want bij de verzorgingspost op het ijs (van de AEW) wat méér dan genoeg te krijgen. Ook dat was voor zo’n beginner als ik echt
onduidelijk. Maar top geregeld dus! Om 7.00 stond ik ingepakt en al aan de start. Heftig zo in het donker! Want: schaats nooit op natuurijs, laat staan in het donker! Was een hele belevenis an sich. Mooi de grote meute vooruit laten gaan en erachteraan gekacheld. Goed scheuren zoeken (ohnee “kijk naar waar het ijs mooi is en niet waar de scheuren zijn”), ontwijken, soms erin hangen, maar niet vallen. Het eerste rondje was koud!! Gelukkig was mijn supporter het eerste rondje blijven aanmoedigen, want er kon meteen een dikke laag vaseline op. Brr! En als ik het over een rondje heb: dat was dus 12.5km! Goede 45 minuten later kwam ik dus voor het eerst over de finish. Inmiddels hadden we een prachtige zonsopgang gehad (en gemist, want ik zocht naar scheuren) en kon de lamp uit. Er zouden nog 8 rondjes volgen, waarna ik na 112.5km om 14.30 redelijk tevreden van het ijs stapte. De rug wilde niet meer, de motor ging uit. Dat was het moment voor mij om te stoppen: ik was immers nog steeds niet gevallen en heel gebleven! Dat is best wat waard op de Weissensee want het eerste uur vloog de traumaheli al over en de sneeuwscooter-ambu reed af en aan. Zo nu en dan kwam je weer een nieuwe plas bloed tegen op het ijs en wist je: hier is het opletten geblazen!! Dus: 9 rondjes, 112.5km in totaal. Van te voren had ik al gezegd: 200km ga ik niet halen, 100km is mooi, alles wat meer is, is mooi meegenomen. Doel behaald! Alle bepakking en bezakking uitgedaan en mijn transponder gaan inleveren. Of moet ik zeggen: mijn medaille gaan ophalen?! Hoe leuk is dat! Als je de tocht (200km) uitrijd, dan krijg je uiteraard het welbekende “kruisje”. Nu was echter ook geregeld dat je bij 100km een mooie medaille kreeg, en bij elke start ongeacht de afstand, ook een herinneringsspeldje. Een geslaagde dag! Afgesloten in ons stam-restaurant. Dat zou de laatste avond zijn, de dag erna verkasten wij naar ons “KiKa hotel”.
Op woensdag konden we wat uitslapen. We hoefden immers alleen maar te ontbijten, uit te
checken, de brug over te lopen, en bij het KiKa hotel in te checken. Onze kamer was om 10.00 gewoon al klaar, hoe relaxt! We konden dus mooi vanaf ons balkon toekijken hoe de KiKa bus rond 11.00 arriveerde. Volgepakt met oranje KiKa vesten en jassen, was het een mooi gezicht om dat het dorp in te zien verdwijnen. 98% van wat je tegenkomt daar is trouwens Nederlands. Ik vroeg me tijdens de tocht ook echt af…Wat zullen die Oostenrijkers denken? En dan vooral de traumaheli en de ambu’s: “Heb je die tokkies weer die zich letterlijk een ongeluk gaan schaatsen!”. Afijn, ingecheckt. En toen een mooie bergwandeling uitgezocht om lekker in de zon omhoog en naar beneden te wandelen. Gewoon +12C op die berg! Lekker in het zonnetje gezeten en genoten van het prachtige uitzicht over het “grote meer”. Het stuk van de Weissensee dat het grootst is vanaf de brug gezien, en wat helemaal doorloopt tot de bergen. Dat meer is 1 keer in de 3-5 jaar bevroren en dan kan de tocht zelfs daar plaatsvinden. Helaas was dit voor ons in 2022 het geval, toen Schaats voor KiKa werd afgelast vanwege COVID-19, wat een pech! Maar, een prachtig uitzicht dus vanaf bovenaf, zelfs zonder ijs. De spierpijn verdween dus als sneeuw van de zon (mijn rug deed zeeeeeeer!). Daarna de dag afgesloten met een gezellige KiKa borrel en een heerlijk uitgebreid diner in ons hotel. Ohnee, wat zeg ik nu?! Afgesloten met de FAN-TAS-TISCHE bingooooooooo met Jannes natuurlijk! Geen prijzen, wel een hoop lol!
Donderdag begon rustig. Er werd ’s ochtends eerst een officiële wedstrijd verreden. Ik hoefde mij pas om 13.00 te melden voor de clinic. Ik had het ijs al even niet gezien,
en toen ik daar aankwam schrok ik mij dood! Dit kon je geen ijs meer noemen. Dit was 100% slush-puppy en ook nog eens verrot gereden door de wedstrijd. Wat een domper! Schaatsen was er dus niet echt meer bij. Het was in het ijs zakken en dan harken. Ellende! Gauw van het resterende “ijs” af en hopen op het beste voor de dag erna, onze “Schaats voor KiKa dag”. We maakten een mooie foto met alle KiKa deelnemers (of in ieder geval diegenen
die op tijd waren), gingen naar de rijdersbijeenkomst, en hadden de onthulling van de KiKa cheque! Tijdens de rijdersbijeenkomst was het even spannend. Zouden we eerder moeten starten? Kon het überhaupt wel doorgaan? Iedereen zag wel even dat grijze wolkje van de afgelopen jaren weer boven onze tocht hangen. Maar nee, er verscheen “IT GIET OAN” op het diascherm en het was feest! Opluchting alom! Daarna nog de onthulling van het prachtige bedrag wat wij met Schaats voor KiKa sinds 2021 hebben opgehaald. Inmiddels is dit bedrag allang weer achterhaald, want de teller loopt nog steeds op! Jullie allemaal bedankt voor jullie bijdrage aan mijn teller. In totaal heb ik 2100 euro op mogen halen voor KiKa. Dank voor het spontaan doneren, het meedoen aan mijn zeepjesactie (2022) of mijn feestdagenactie (2023). Kleine beetjes bij elkaar maakt één groot geheel, dat zien we maar weer! Na dit bijzondere moment was het eten en naar bed. De tocht op vrijdag begon immers alweer om 7.00!
Overigens wéér bijna niet geslapen (net als voor de vorige tocht)… Met frisse tegenzin opgestaan (waar begin ik wéér aan?), ontbeten, en richting ijs. Mijn supporter bleef vandaag even een dagje liggen, omdat ik met de hele KiKa familie ging. Hele routine weer, alles op en aan en… Nog even om je heen kijken. Zat ik zomaar naast Sven Kramer! Hij reed zelf niet mee, maar zijn vader wel (die werd 7e op de 200km zo uit mijn hoofd). Klein fan-girl moment intern, maar heb die arme jongen niet lastig gevallen haha. Klaar voor de start, af! Oké, het ijs was hard.
Maar daar was ook alles mee gezegd. Wát een slecht ijs. Half aangevroren (een aangevroren laag óp het ijs dus), half scheuren. Scheuren letterlijk van de ijzers die de dag ervoor nog in de slush-puppy waren weggezakt. Ellende alom! Na bonus rondjes (25km) heb ik het opgegeven vrijdag. Het hóefde niet meer. Ik had dinsdag een prachtige tocht gehad,
een mooie afstand behaald, en ik moest heel blijven. Het was het me niet waard om voor nog 1 of 2 rondjes alsnog wat te breken. Want waar we dachten dat dinsdag al veel valpartijen waren… Het was vrijdag af en aan rijden van de sneeuw-ambu. Helaas zijn er ook een heel aantal KiKa deelnemers geblesseerd uitgevallen of zelfs afgevoerd. Pfoe! Ik ben
na 2 rondjes dus in de supporter modus overgegaan. Hoe mooi om zo’n hele oranje groep op de Weissensee te zien. Iedereen heeft het fantastisch gedaan en een enkeling heeft zelfs de hele tocht uitgereden (op dit drama ijs!!). Wát een prestatie. Maar de prestatie van het geld ophalen voor KiKa was sowieso al geslaagd. Hoe mooi dat we nu na 3 jaar eindelijk met deze mooie grote groep ons KiKa avontuur konden afsluiten. ’s Avonds staan feesten op het blaren bal en daarna naar bed.
Op zaterdag wachtte ons alleen nog de reis terug naar huis. Vanwege de stakingen in Duitsland verliep die wat anders dan gepland, maar we kwamen thuis. Met de trein naar Salzburg en vanaf daar gevlogen naar Rotterdam. En weet je wat er gebeurde? We kwamen onze trein-reisgenoten van de heenweg alle 4 weer tegen! Hadden we gewoon met z’n 6en (coupe) dezelfde vlucht geboekt. Grappig! Nog grappiger, ons Sven zat ook op de vlucht! Maar die probeerde (nogal onsuccesvol al zeg ik hetzelf) in cognito te blijven haha. Al met al kwamen we thuis en waren we een avontuur rijker. En wat voor avontuur: ik ben blij dat ik ervan deel mocht uitmaken.
Lieve sponsoren bedankt! <3